‘musalahah’ beweging biedt hoop voor een oplossing in Syrië, zegt Filip Martens in zijn geopolitieke analyse:

“De interreligieuze ‘musalahah’ beweging biedt hoop voor een oplossing in Syrië”

Een interview met analyst Filip Martens door de Russische nieuwssite GRA (Global Revolutionary Alliance) News over de huidige situatie in Syrië.

GRANews (GRA): Westerse media gaan er zondermeer van uit dat de val van de huidige Syrische regering onvermijdelijk is. Hoe gegrond is deze voorspelling naar uw mening, en denkt u dat er een politieke macht is die de situatie onder controle kan krijgen?

Filip Martens (F.M.): In het begin van de Syrische conflict waren er kennelijk oprechte demonstraties voor politieke hervormingen.En president al-Assad heeft naar de demonstranten geluisterd: hij begon een politiek proces van hervormingen, wat resulteerde in een nieuwe grondwet, parlementsverkiezingen en een nieuwe regering waarin alle politieke stromingen in Syrië zijn vertegenwoordigd. Bovendien zullen er presidentsverkiezingen plaatsvinden in 2014 en in de nieuwe Syrische grondwet staat duidelijk dat de president slechts twee termijnen kan regeren.

De terroristen bestaan uit jihadisten en door Saoedi-Arabië en Qatar gefinancierde huurlingen uit Turkije, Libanon, Jordanië, Libië, Tsjetsjenië, Jemen, Afghanistan… Ze worden ondersteund door Syrische Moslimbroeders en door Amerikaanse, Britse, Franse, Turkse en Qatarese speciale eenheden. Daarnaast maken criminele bendes gebruik van de instabiele situatie door te roven en te plunderen. Dus voor de zoveelste maal spelen de westerse media het spel van desinformatie.

Pas sinds ongeveer twee maanden kiest het Syrische leger voor een harde aanpak. En dit gebeurt natuurlijk zo voorzichtig mogelijk om de burgerbevolking zoveel mogelijk te sparen. Eerst bestond er de overeenkomst met de Arabische Liga waarin de Syrische regering beloofde om het leger terug te trekken uit de steden en om een wapenstilstand te respecteren. De Syrische regering heeft wat dat betreft woord gehouden, maar de terroristen hebben misbruik gemaakt van deze wapenstilstand door zich onmiddellijk te infiltreren in de steden waaruit het Syrische leger zich terug trok.

Toen was er de bemiddelingspoging van de VN en de waarnemers. Hier gebeurde hetzelfde. Het Syrische leger hield zich zo goed mogelijk aan de wapenstilstand, maar opnieuw maakten de terroristen misbruik de situatie om hun terroristische acties verder uit te breiden, om zich te infiltreren en – met behulp van het Westen, de Golfstaten (GCC) en Turkije – leugens en desinformatie te verspreiden. Hierop volgde de aanslag in Damascus van 18 juli 2012, waarbij een aantal hoge ambtenaren van de Syrische staat werd gedood. En daarna kwam de terugtrekking van de VN-waarnemers.

Na dit alles en na 18 maanden geduld te hebben gehad, besloot het Syrische leger om het terrorisme uit te roeien. Nu slaat het leger hard toe en de terroristen slaan op de vlucht. Daraa, Homs en Damascus zijn grotendeels veilig. In Aleppo zijn de terroristen ook verdreven en deze stad zal spoedig opnieuw onder volledige controle van de Syrische autoriteiten zijn. Natuurlijk doen zich nog steeds ernstige incidenten voor, zoals bomaanslagen en schietpartijen. Maar dit betekent absoluut niet dat de jihadisten en huurlingen nog complete wijken bezetten en de inwoners van die wijken terroriseren. Deze uitingen van geweld zijn de laatste stuiptrekkingen van de terroristen. Waar de terroristen weer de kop opsteken, zullen ze onmiddellijk worden uitgeroeid door het Syrische leger dat kan rekenen op de krachtige steun van het volk.

Syrië heeft uitgebreide en poreuze grensgebieden die onmogelijk volledig gecontroleerd kunnen worden. Dat is de reden waarom de terroristen het land binnen kunnen komen via de buurlanden Turkije, Libanon, Jordanië en Irak. En dat is ook de reden waarom er nog lang terroristische aanslagen zullen plaatsvinden. De infiltratie van jihadisten en huurlingen via de grens is een vervelend doch kleinschalig probleem. Het enige waartoe ze nog in staat zijn is het plegen van aanslagen en terroristische daden, maar het is voor hen onmogelijk geworden om de controle te krijgen over een hele regio of wijk. Na de overwinning in Aleppo zal het leger heel Syrië weer onder haar controle hebben.

De terroristen beschikken echter over eindeloze financiële en logistieke middelen uit het Westen, Turkije en een aantal Arabische landen. Zo zijn de financiële middelen van Qatar en Saoedi-Arabië onuitputtelijk dankzij de oliedollars. Maar de vraag is welk doel deze onuitputtelijke financiële middelen en buitenlandse steun voor de terroristen kan dienen als ze niet langer op enige sympathie van het Syrische volk kunnen rekenen.

Daarom kunnen alleen de Syriërs zelf een oplossing voor het conflict tot stand brengen. En wat dat betreft biedt de interreligieuze ‘musalahah’ beweging, die een paar maanden geleden werd opgericht, hoop. Dit Arabische woord betekent ‘verzoening’. Het was een initiatief van Syrische burgers om een oplossing te vinden voor de crisis in hun land. Dit betekent dat de musalahah-beweging niet is ontstaan uit de door het Westen gesponsorde ‘oppositie’, noch uit de al-Assad regering. De musalahah-beweging vindt haar oorsprong volledig in het Syrische volk. Op cruciale plaatsen, zoals Homs, kozen reeds honderden jongeren voor een dergelijke verzoenende interne dialoog. De basisvisie van deze beweging is dat Syrië is één familie is, waarin geen plaats is voor geweld en sektarisme en waarbij de verschillende religieuze groepen in vrede samenleven. Dat is de wens van de zwijgende meerderheid van het Syrische volk.

Rusland, China en Iran kunnen in deze een positieve rol spelen, omdat zij de enige machten zijn die het Syrische volk vertrouwen. Maar ik zie geen alternatief voor president al-Assad: een andere ‘oplossing’ kan alleen maar leiden tot chaos in Syrië.

GRA: Hoe waarschijnlijk is een krachtige Amerikaanse interventie in het Syrische conflict en een poging om de regering van Bashar al-Assad met geweld omver te werpen (of zal de VS afstand houden en het risico niet durven nemen)? Indien een dergelijke mogelijkheid werkelijkheid wordt, welke gevolgen zal dit met zich meebrengen voor Amerika zelf?

F.M.: Om te begrijpen wat er in Syrië aan de hand is, is het goed om Zbigniew Brzezinski te raadplegen. Zijn boeken en artikelen zijn toonaangevend voor het buitenlandse beleid van Washington. Volgens Brzezinski is de controle van Eurazië cruciaal voor de VS, wil dit land wereldleider blijven. 75% van de wereldbevolking leeft in Eurazië, het produceert 60% van ‘s werelds rijkdommen en bezit 75% van ‘s werelds energiebronnen.

Brzezinski noemt de kritische zone in Eurazië de ‘Nieuwe Globale Balkan’. Dit gebied strekt zich uit van het Suez-kanaal naar de westelijke grens van China en vanuit Midden-Rusland naar de Indische Oceaan. Het is dit gebied dat de VS in zijn macht wil hebben. Dat is de reden waarom de VS Afghanistan en Irak binnenviel, en waarom Amerika Pakistan tracht te destabiliseren (door middel van bombardementen onder leiding van de CIA en de “uitdrijving” van de Taliban uit Afghanistan naar de Pakistaanse noordwestelijke grens).

Een probleem voor de VS is dat Iran sinds 1979 een niet-westerse regionale macht is. We moeten in gedachten houden dat de alliantie tussen het Westen en de GCC is gericht tegen Hezbollah en Iran. En dat Syrië de schakel is tussen Hezbolllah en Iran. De ondergang van de al-Assad regering in Syrië is van cruciaal belang om Iran te isoleren en ook voor wat betreft de uitschakeling van Libanon en uiteindelijk van Iran. Zonder de steun van Syrië en de aanvoerroutes van Iran naar Libanon zal Hezbollah niet langer in staat zijn om een dominante rol in Libanon te spelen en zal de regionale invloed van Iran sterk afnemen. Ook zal Rusland hiermee een belangrijke partner verliezen alsmede haar enige militaire basis in de Middellandse Zee. En ten slotte zal een toekomstige “ineenstorting” van Iran het mogelijk maken om soortgelijke etnische en religieuze oorlogen in Rusland te creëren.

Een directe militaire interventie van de VS in Syrië zal de hele regio destabiliseren, maar het belangrijkste is dat de VS niet in staat zijn tot een dergelijke actie. Daarom gaat hun voorkeur uit naar een zogenaamde “lichte interventie”. Dit doen zij door middel van “uitbesteding” aan lokale milities, geallieerde strijdgroepen en particuliere ondernemingen. Dit werd voor de eerste keer en met succes uitgeprobeerd in Libië. De inzet van Amerikaanse troepen is beperkt tot speciale eenheden, omdat de VS steeds meer afhankelijk wordt van zijn bondgenoten.

Rusland en China hebben hun veto uitgesproken tegen elke vorm van militaire agressie tegen Syrië in de VN, en er is geen reden waarom ze van gedachten zouden veranderen. En als gevolg van dit sterke Russische en Chinese verzet zal de VS Syrië niet aanvallen zonder VN-toestemming (zoals in het geval van Irak). De VS gebruikt nu een persiflage op zijn ‘massavernietigingswapens’-propaganda die ze ook gebruikten tegen Irak, door te proberen de VN met ‘chemische wapens’-propaganda te overtuigen van de noodzaak om Syrië aan te vallen. Maar er zal geen Amerikaanse aanval op Syrië plaatsvinden vóór de presidentsverkiezingen in de VS van november dit jaar.

Naar mijn mening zal de Amerikaanse bevolking geen aandacht besteden aan een mogelijke invasie van Syrië. Waarom niet? Omdat het gewoon een volgend land is dat wordt aangevallen door hun regering.

GRA: Hoe beoordeelt u de positie van Rusland in deze kwestie? Is Rusland in staat om compromissen te sluiten en om toe te geven aan de listen van het Westen (bijvoorbeeld het voorstel van Hillary Clinton om een “gedemilitariseerde” zone te creëren), ondanks het feit dat Rusland al in een heel lastig parket is beland tijdens de crisis in Libië?

F.M.: Rusland, China, Iran en Hezbollah zijn een Euraziatische weerstandsblok tegen de Atlantische arrogantie. Rusland heeft het potentieel en de middelen om deze uitdaging aan te gaan. Het is diep doordrongen van wat er op historisch niveau gaande is in de wereld en is zeer bewust van zijn eigen eschatologische missie. Daarom kan Rusland in deze een centrale rol spelen.

Het heeft geen zin om te proberen tot een compromis te komen met universalistische fanatici. Rusland heeft al een compromis gesloten toen het zich onthield van het blokkeren van de Libische interventie in de VN. President Medvedev heeft een reële misdaad tegen Libië gepleegd en heeft de door het Westen geïnitieerde interventie en de zogenaamde “kleurrevoluties” in de Arabische wereld gesteund. Het Westen was de initiatiefnemer van de Libische opstand die dit welvarende land vernietigde en tienduizenden Libiërs doodde. Ook de moord op Gaddafi is deels Medvedev’s verantwoordelijkheid. Rusland heeft bloed aan zijn handen doordat het toestond dat Libië terug naar een prehistorische situatie werd gebombardeerd. Maar al de personen rond Medvedev waren liberalen. Rusland zou Libië verdedigd moeten hebben, omdat de val van Libië een nederlaag voor Rusland betekende. Een mogelijke val van Syrië zal een volgende nederlaag betekenen. Rusland dient zich internationaal te presenteren als een land dat “Njet!” stemt met betrekking tot de oorlog in de VN.

Gelukkig heeft de fout die met betrekking tot Libië werd begaan zich niet herhaald in de Syrische conflict. Syrië heeft een veel grotere strategische waarde voor de veiligheid en stabiliteit van Rusland. Nu Poetin weer aan de macht is, is de positie van Rusland sterk verbeterd. Hij is consistent in zijn steun voor president Bashar al-Assad. De explosieve situatie in Syrië is momenteel de belangrijkste geopolitieke bedreiging voor Rusland. Alle liberalen en pro-Atlantische machten zijn tegen Poetin. Rusland heeft Poetin nodig om een vuist tegen het Westen te vormen met betrekking tot het buitenlandse beleid, vooral omdat er een nieuwe destabilisatie door afscheidingsbewegingen (ondersteund door Saoedi-Arabië en de VS) is ontstaan in de Kaukasus.

En de Europeanen moeten beseffen dat de wereld groter is dan alleen de VS en Europa. Syrië ontwikkelt in rap tempo zijn economische relaties met andere grote mogendheden en gebieden: Rusland, China, India, Zuid-Amerika, Zuid-Afrika, Wit-Rusland, enz. Rusland (en ook China) zullen graag de plaats van de Europese handelspartners innemen. De enigen die lijden onder de economische sancties tegen Syrië en die op dit gebied veel hebben te verliezen zijn de Europeanen zelf. Ze zouden onderhand echter beter moeten weten aangezien een soortgelijk vuil spelletje al jaren gaande is met betrekking tot Iran. Europese oliemaatschappijen zijn zeer lucratieve contracten met Iran verloren als gevolg van domme economische sancties onder leiding van Amerika.

GRA: Hoe zal naar uw mening de situatie zich ontwikkelen na de val van Bashar Assad? Volgens de informatie in de media bestaan er al tientallen catastrofale scenario’s.

F.M.: De destabilisering van het Middellandse-Zeegebied en het Nabije Oosten bedreigt de aanwezigheid van de Russische marine in de Middellandse Zee en maakt ook de weg vrij voor nieuwe “kleurrevoluties”, opstanden en dergelijke in Iran, Centraal-Azië en zelfs in Rusland. Dus, de val van de al-Assad regering en de vernietiging van Syrië zou het eenvoudiger maken om andere landen in Eurazië te destabiliseren.

In een gedestabiliseerd Syrië kan de Moslim Broederschap zich voordoen als politieke macht. Een andere mogelijkheid is de opsplitsing van het Syrische grondgebied in kleine en zwakke staten, gebaseerd op sektarische identiteit, die gemakkelijk kunnen worden gemanipuleerd door het Westen.

Miljoenen mensen zouden lijden onder deze gewelddadige politieke veranderingen, de verdere desintegratie van het Nabije Oosten en de etnische en religieuze oorlogen in Eurazië. Het uiteindelijke doel van de alliantie tussen de VS, Israël, de GCC, Turkije en West-Europa is de vernietiging van Iran, de ondergang van Rusland en de insluiting van China, Pakistan en India.

GRA: Een mogelijk scenario is de territoriale verdeling van Syrië in drie delen. Chagry Erhan, directeur van het Centrum voor Strategisch Onderzoek van de Europese volkeren, is van mening dat de Baath-regering, indien deze ten val wordt gebracht, zal proberen om een nieuwe staat te creëren op basis van het behoren tot een “madhhab” via Latakia-Tartus, wat kan leiden tot een besluit tot vernietiging of uitschakeling van de Soennitische bevolking. Bovendien kan een dergelijke stap (de creatie van een nieuwe staat) ook door de Koerden worden genomen. En hier rijst een lastige vraag – hoe de verdeling van het land te voorkomen? Erhan is van mening dat zodra de overheid op een gewelddadige manier in het proces zal ingrijpen, dit zal leiden tot meer bloedvergieten. Hoe waarschijnlijk denkt u dat dit scenario is?

F.M.: Een madhab staat voor het gehele gedachtegoed van een bepaalde mujtahid Imam, samen met vele invloedrijke geleerden die hem volgden en die zijn leer onderzochten en zijn werk verfijnden. Het hiervoor genoemde scenario betreft de verdeling van Syrië in een Alawietische staat, een Koerdische staat en een Soennitische staat. Het is een idee dat vooral leeft in de Atlantische kringen. Maar Erhan heeft het helemaal verkeerd: in de afgelopen twee maanden werden de terroristen bijna geheel verslagen door het Syrische leger.

Geopolitiek gezien ligt Syrië op een centrale en cruciale plek in de regio die wordt onderverdeeld in 2 belangrijke breuklijnen: een religieuze (Sjiieten vs Soennieten) en twee etnische (Turken vs Koerden en Turken versus Alawieten). Turkije, de GCC en de jihadisten bestaan voornamelijk uit Soennieten. Iran en de Alawietische minderheden zijn Sjiieten. En na de ondergang van Saddam Hoessein kwamen de Sjiieten ook aan de macht in Irak, wat de invloed van de GCC verkleinde. Saoedi-Arabië en Qatar willen die dominante positie koste wat het kost heroveren door van Syrië een soort vazalstaat te maken om zo Iran aan te pakken.

De Turken doen er alles aan om de formatie van een andere Koerdische staat te voorkomen – er is al een in Noord-Irak – omdat er zich een grote Koerdische minderheid in hun eigen land bevindt. En een Alawietische staat kan samenwerken met hun Alevitische broeders in Turkije. Syrië steunt inmiddels de Koerdische PKK in Turkije omdat de Turkse regering steun verleent aan de terroristen in Syrië. Dit alles betekent dat ook Turkije in de toekomst slachtoffer kan worden van de balkanisering van het Nabije Oosten.

Deze balkanisering is een noodzakelijke voorwaarde voor de Westerse geopolitiek. Het is zeker geen vergezocht idee, omdat het gelijk is aan het Yinon Plan uit 1982. Dit plan had als doel om de bestaande staten in het Nabije Oosten op te splitsen in mini-staten die vijandig tegenover elkaar zouden staan en door het Westen gecontroleerd zouden worden.