Rusland wil geen voorrechten, maar een gelijkwaardige en rechtvaardige behandeling. door Dimitri Rogozin.

Hieronder verschijnt in vertaling vanuit het Russisch door A. Vierling, de redevoering door Dimitri Rogozin, permanent vertegenwoordiger van Rusland bij de NAVO getiteld:
‘Rusland wil geen voorrechten, maar een gelijkwaardige en rechtvaardige behandeling.’ De Russische tekst staat op deze website onder knop ‘на русском языке’ . Rogozin was leider van de Moederlandpartij (Rodina), maar hief deze op om zich onder Putin te scharen. Daar waren enige patriotten niet erg blij mee.

14 sept. 2011, ‘Stellingen van de Week’ (weekblad Argumenti Nedeli)

Het onlangs te Yaroslav gehouden Wereld Polytechnologisch Forum trok gestaag de aandacht van Russische en buitenlandse deskundigen en analisten. Bij velen van hen bleef de voordracht in herinnering van de permanent vertegenwoordiger van Rusland bij de NAVO, Dimitri Rogozin. Echter, enige massamedia hebben zijn tekst met grote fouten gepubliceerd – andere hebben hem geheel genegeerd. Daarom besloot ‘Stellingen van de Week’ (Argumenti Nedeli)
Op verzoek van haar lezers deze voordracht geheel en zonder fouten of weglatingen te publiceren.

‘Het thema, welk ik vandaag wil aansnijden ligt niet direct op het gebied van mijn beroepsmatige bekwaamheden, maar weerspiegelt mijn wetenschappelijke belangstelling en mijn belanghebbendheid als burger. Dit behelst ook de cruciale interne uitdaging van onze tijd en de toenemende dreiging voor het gehele Euro-atlantische gebied.

Laten we ons de vragen stellen: Waarin ligt nu de grondoorzaak van de gebleken fiasco’s van het multiculturalisme in Europa en welke les moet Rusland daaruit trekken? De ‘multi-kulti’ –ideologie werd gevormd door de linkse beweging van na de oorlog als reactie op het Europese nazisme en fascisme en stelde zichzelf voor als ‘ het andere uiterste’.
Er werd verondersteld, dat de nieuwe Europese cultuur zich geheel verre zou houden van het conservatisme, nationalisme en de christelijke religie – daarvoor kwam in de plaats de aangename ‘tolerante’ leefomgeving als heilmiddel voor de oude conflicten en de aanpassing van weer opnieuw in ‘de vrije wereld’ aangekomen immigranten uit het Zuiden.

Maar dat pakte falikant verkeerd uit: De tot op de wortel verweekte ‘ autochtone’ cultuur van Europa oefende op de immigranten helemaal geen enkele aantrekkingskracht uit ( dit in tegenstelling tot het denken en dromerijen over ‘het goede leven’). Massaal werd teruggevallen op de ‘Oude Wereld’, ze hielden hun zelf gekozen isolement in stand en sloten zich af van die ‘goddeloze Europeanen’.

Thans is er in Europa nog geen conflict tussen christendom en islam, voorzover de Europese christelijke beschaving op gekunstelde wijze is verzwakt door het secularisme en de linkse ‘culturele revolutie’. De moslims in Europa zijn in religieus opzicht veel sterker en tonen meer solidariteit, dan de eigen oorspronkelijke bevolking door hele ethnische wijken te vormen. Ik woon en werk thans tijdelijk in Brussel en ik kan u zeggen, dat de gemeentepolitie niet zomaar riskeert om een kijkje te gaan nemen in die zogenaamde Arabische wijken van hun eigen hoofdstad.

‘Tolerantie’ en ‘multiculturalisme’ werken volgens de Europese interpretatie ervan niet in het belang van de buitenlanders of nog meer van hun assimilatie (zoals in de vorige eeuw), maar van de segregatie en de opbouw van een ‘vijfde colonne’. Het Zuiden komt niet meer van daar ergens beneden in opstand, maar holt het ‘goddeloze Westen’ van binnen uit. Daarbij werken de integratiemechanismen ( onderwijs, militaire dienst, socialisatie door beroepsleven e.a.) wel goed, maar omarmen slechts een klein deel van de immigranten.

Hier kom ik dan tot de volgende slotsom: Integratie kan zich alleen voltrekken in een dominante cultuur en niet door ‘tolerantie’ en zonder assertiviteit, dus zonder een zelfverzekerde houding aan te nemen.

De Krach (plotselinge ineenzakking) van het Europese multiculturalisme, waarover de de sterkste Westeuropese regeringsleiders zich dit jaar kritisch hebben uitgelaten, was al tien jaar geleden voorspeld. En daar komt dan vanaf nu nog de kritiek bij , niet alleen door rechtse criticasters, – conservatieven en nationalisten-, maar ook die van zo’n verfijnde leiders als Seyla Benchabib. In hun eigen werken tonen ze voortdurend en overtuigend aan, dat het verlenen van voorrechten aan etnisch/raciale groepen in tegenstelling komt te staan met het leidend beginsel van de westerse democratie en dat het onverenigbaar is met de fundamentele ideeën over vrijheid en gelijkwaardigheid.

Op deze wijze wordt het gevaar van een herhaling van het ‘ Romeinse scenario’: de ondergang van het antieke Rome onder druk van barbaarse hordes, niet meer alleen middels provocaties door vooruitziende intellectuelen onder de aandacht gebracht, maar ook door een realistische inschatting van de situatie, die zich hoe langer hoe meer in Europa aftekent.

De russische situatie is enerzijds wel vergelijkbaar met die in het westen, maar anderzijds er ook wezenlijk verschillend van. In de eerste plaats onderging Rusland net zoals het westen de
nog nooit vertoonde geimmigreerde aanval. Als het gaat om de algemeenheid en wijdverbreidheid van de immigratie, verovert Rusland de tweede plaats, na de USA. Helaas kent deze immigratie geen enkele economische rechtvaardiging en vormt op extreme wijze een gevaar voor de sociale cohesie en ook in politiek opzicht. Het probleem zit daarin, dat in Rusland door de bank genomen zich bijna uitsluitend niet gekwalificeerde arbeidskracht vestigt, die een scherpe aantasting van de systemen teweegbrengt, welke betrokken zijn bij de technologische modernisering van de Russische industrie en ook de maatschappijstructuur terug bij af zet, terug naar het begin der tijden. De ongebreidelde immigratie brengt spanningen van beduidende omvang in grote russische steden met zich mee, daarmee een uitdaging achterlatend voor de sociale en politieke stabiliteit in het land.

Mij kunnen ze nu wel tegenwerpen: Wat is het verband met multiculuralisme, als de immigranten in Rusland maar in de mindereheid zijn? Dan antwoord ik: In Rusland blijken sommige immigrantengroepen al absoluut bevoorrecht te zijn.. Ze hebben een voorrechtspositie in het zakenleven, vormen onderling wijdvertakte en belangrijke ethnische netwerken en beheersen in kaders voor de toedeling van criminele werkzaamheden hele markt- en dienstensectoren en leggen overduidelijk georganiseerd beslag op de uitvoerende en justitiele organen.

De belangrijkste scheidslijn in het spanningsveld van het huidige Rusland loopt echter gemeenlijk niet tussen de staatsburgers van Rusland en de immigranten, maar dwars door onze eigen Russische gemeenschap: tussen ethnische groepen uit de Noordelijke Kaukasus en russen. U kunt zich gemakkelijk de hevigheid van de spanningen voorstellen, als U weet, dat volgens gepubliceerde sociologisch onderzoek 50% tot 75% van de staatsburgers van Rusland wil, dat de Noordelijke Kaukasus – geheel of gedeeltelijk- afgescheiden is van het alsdan overgebleven Rusland. En dit is een erg gevaarlijke tendens, die naar het uiteenvallen van het land leidt. Daarbij blijkt, dat de dragers van deze destructieve geesteshoudingen nu juist de dynamische lagen van de Russiche maatschappij zelf zijn: Studenten, ondernemers, intelligentia.

De oorzaken van zo’n afwijzing zijn wel bekend bij de Russische deelnemers aan deze conferentie, maar ik zal ze voor de buitenlanders kort samenvatten: Reeds onder Jeltsin was de formele en feitelijke status van de uittredende republieken hoger dan die van de eigenlijk Russsiche provincies. Deze republieken genieten bepaalde voorrechten en voordelen. Daarbij komt, dat de afstammelingen uit die republieken tamelijk vaak schijt hebben aan de bewoners van de grote steden in centraal Rusland en flagrant de normen en waarden van de Russische cultuur en zich er ook helemaal niet naar gedragen. Criminele elementen, waaronder ook een aantal met ervaring aan deelneming in bendevormingen, maken een aanzienlijke deel uit van de meest gruwelijke en cynische misdadige groepen.
Hier hebben we dus te maken met een flagrante verloedering van de beginselen van het Russisch multiculturalisme: Bevoorrechte ethnische groepen en bevoorrechte gebiedsdelen., of, ik parafraseer Orwell: Sommige volken zijn gelijker dan anderen.
Daarom voelden de russen het zo, dat ze zich opeens in een situatie bevinden van een in sociaal en etnisch opzicht gediscrimineerde meerderheid. Ze beleven als en messteek en lijden onder hun achtergestelde positie. Bijgevolg kwam er in Rusland een volksverhuizing op gang van de eigen Russische bevolking. Deze toestand van de russen, het Russische vraagstuk, ziehier de belangrijkste open zenuw van de huidige Russische politici, welke, helaas nog door heel wat lieden wordt miskend en bij heel wat anderen als te nerveus gebracht, maar wel angst inboezemend aankomt. Tegelijkertijd hangt van de oplossing van het Russische vraagstuk niet alleen de stabiliteit en het bijeenhouden van het land af, zoals ik al eerder uiteenzette, maar ook, zonder ter overdrijven, de richtingskracht van zijn historische ontwikkeling.
De zaak zit hem daarin, dat de quintessens van de relatie van de russen tot de nieuwe geprivilegieerde meerderheid ligt in de relatie tussen het gemoderniseerde centrum en de zwak gemoderniseerde periferie. De volgende keus doet zich voor: Of de periferie krijgt het centrum eronder en doet het in barbarij vergaan, of het centrum moderniseert de periferie.
Zowel in kwantitatief als in kwalitatief opzicht zijn de russen de drijvende kracht achter de modernisering van het land en waren zij de kern van het gemoderniseerde land, en het zijn met name zij, die ook historisch de grootste verantwoordelijkheid op zich hebben genomen om de cohesie van de Russische volkeren tot stand te brengen en veilig te stellen.
Bestaat er de mogelijkheid om de ‘Gordiaanse knoop’ in Rusland door te hakken? Als rus, als voorvechter, als politicus en patriot ben ik ervan overtuigd, dat deze uitweg bestaat.
Ik beschrijf de technische kant van de zaak, ik maak slechts gewag van de de basisbeginselen.
1. Ten eerste: Gelijke behandeling van de Russen. Ik onderstreep het nog maar eens voor wegkijkers en slechthorenden: Mijn rede gaat niet over welke voorrechten of speciale behandelingen ook maar voor Russen, maar het is een pleidooi voor gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid. Gelijke behandeling voor Russen en rechtvaardigheid voor allen- ziehier de van het Russische volk en de eis van alle Russische vaderlandslievenden. Is het niet een of andere schending van de beginselen van gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid om andere volken te degraderen of hun belangen te dwarsbomen?
De oorzaken van zo’n afwijzing zijn wel bekend bij de Russische deelnemers aan deze conferentie, maar ik zal ze voor de buitenlanders kort samenvatten: Reeds onder Jeltsin was de formele en feitelijke status van de uittredende republieken hoger dan die van de eigenlijk Russische provincies. Deze republieken genieten bepaalde voorrechten en voordelen. Daarbij komt, dat de afstammelingen uit die republieken tamelijk vaak schijt hebben aan de bewoners van de grote steden in centraal Rusland en flagrant de normen en waarden van de Russische cultuur en zich er ook helemaal niet naar gedragen. Criminele elementen, waaronder ook een aantal met ervaring aan deelneming in bendevormingen, maken een aanzienlijke deel uit van de meest gruwelijke en cynische misdadige groepen.
Hier hebben we dus te maken met een flagrante verloedering van de beginselen van het Russisch multiculturalisme: Bevoorrechte ethnische groepen en bevoorrechte gebiedsdelen., of, ik parafraseer Orwell: Sommige volken zijn gelijker dan anderen.
Daarom voelden de russen het zo, dat ze zich opeens in een situatie bevinden van een in sociaal en etnisch opzicht gediscrimineerde meerderheid. Ze beleven als en messteek en lijden onder hun achtergestelde positie. Bijgevolg kwam er in Rusland een volksverhuizing op gang van de eigen Russische bevolking. Deze toestand van de russen, het Russische vraagstuk, ziehier de belangrijkste open zenuw van de huidige Russische politici, welke, helaas nog door heel wat lieden wordt miskend en bij heel wat anderen als te nerveus gebracht, maar wel angst inboezemend aankomt. Tegelijkertijd hangt van de oplossing van het Russische vraagstuk niet alleen de stabiliteit en het bijeenhouden van het land af, zoals ik al eerder uiteenzette, maar ook, zonder ter overdrijven, de richtingskracht van zijn historische ontwikkeling.
De zaak zit hem daarin, dat de quintessens van de relatie van de russen tot de nieuwe geprivilegieerde meerderheid ligt in de relatie tussen het gemoderniseerde centrum en de zwak gemoderniseerde periferie. De volgende keus doet zich voor: Of de periferie krijgt het centrum eronder en doet het in barbarij vergaan, of het centrum moderniseert de periferie.
Zowel in kwantitatief als in kwalitatief opzicht zijn de russen de drijvende kracht achter de modernisering van het land en waren zij de kern van het gemoderniseerde land, en het zijn met name zij, die ook historisch de grootste verantwoordelijkheid op zich hebben genomen om de cohesie van de russische volkeren tot stand te brengen en veilig te stellen.
Bestaat er de mogelijkheid om de ‘Gordiaanse knoop’ in Rusland door te hakken? Als rus, als voorvechter, als politicus en patriot ben ik ervan overtuigd, dat deze uitweg bestaat.
Ik beschrijf de technische kant van de zaak, ik maak slechts gewag van de de basisbeginselen.
1. Ten eerste: Gelijke behandeling van de Russen. Ik onderstreep het nog maar eens voor wegkijkers en slechthorenden: Mijn rede gaat niet over welke voorrechten of speciale behandelingen ook maar voor Russen, maar het is een pleidooi voor gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid. Gelijke behandeling voor Russen en rechtvaardigheid voor allen- ziehier de van het Russische volk en de eis van alle Russische vaderlandslievenden. Is het niet een of andere schending van de beginselen van gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid om andere volken te degraderen of hun belangen te dwarsbomen?
2. Tweede beginsel: Niet aanvaarden van de verdraaiing van de beginselen van het multiculturalisme en van de pseudo-tolerantie. Daarvoor in de plaats moet er vrede komen tussen de volkeren, gebaseerd op nationale solidariteit (saamhorigheid) en integratie. Eerder dan over ‘de bevoorrechte meerderheid’, onbelangrijk, gaat deze rede dus over bevoorrechte gebiedsdelen, ethnische groepen of clans, absoluut onaanvaardbaar. Ze brengen niet alleen de saamhorigheid van het land in gevaar, maar ook de fundamentele beginselen van de democratie.
3. Ten derde: Voordat uit solidariteit de wederopbouw van de Noordelijke Kaukasus plaats heeft, moet het gebied helemaal weer onder de Russische politieke invloedssfeer en jurisdictie zijn terug gebracht. Er was nooit sprake van politieke of juridische extra-territorialiteit in Rusland en dat moet er ook nooit komen.
4. Ten vierde: Men moet niet bang zijn om over het nationaliteitsvraagstuk te discussieren, maar er moeten wel verantwoordelijke en bekwame mensen worden aangevoerd, die met autoriteit kunnen optreden als vertegenwoordigers van de volkeren in de diaspora.

En van het allergrootste belang is de onontbeerlijke ‘renationalisatie’van het Russische volk, het herstel lan het instinct van een imperiaal volk, het volk waarin Rusland tezamenvloeit en zijn geschiedenis herleeft , zijn levenslust en de grootse Russsische cultuur zich uit, waarzonder de unieke en afwisselende Russische beschaving onmogelijk zou zijn geweest.
Hoe spoediger we ons op dit pad begeven, des te sneller en mert des te minder pijn en moeite leggen we het af.

Dank U voor uw aandacht.

A)rest van de vertaling volgt spoedig; tussen dubbele haakjes geplaatste tekst is voorlopig